Motief 282, mei 2024

Metamorfose

Metamorfose is het thema voor onze Algemene Ledenvergade­ring, voor onze nieuwe fase van de Antroposofische Vereniging in Nederland, voor de nieuwe eeuw.

Ik kijk om me heen en zie blad na blad tevoorschijn komen. Her­kenbaar van deze of gene plant, maar toch steeds weer anders. Bekeek je wel eens een look zonder look? Ieder volgend blad op een subtiele manier groter, bollender en dan ook weer kleiner, spitser. Of de kleuren van de tulp? In de bladeren soms al vleu­gen van de bloemkleur en in de kroonbladeren van de bloem soms nog een groene spiegeling van het blad.

Zo levendig, speels en toch wetmatig. Dat wil zeggen, zich vor­mend naar hoge hiërarchische wijsheden, bewegingsimpulsen, tot in de prachtige vormen. In de menselijke wereld, in onze cul­tuur, samenleving en samenwerking is die wetmatigheid verder te zoeken, is het open staan voor de wezens die ons impulseren veel minder vanzelfsprekend. Wat een klus is dat toch om een vrij mens te zijn en als vereniging-in-een-nieuwe-eeuw een vrije mensengemeenschap.

Een ding dat me steeds meer duidelijk wordt omtrent metamor­fose is dat het oude, vertrouwde, verstarde niet op zich kan blij­ven bestaan. Dat het moet worden omgesmolten, verlevendigd, vernieuwd, bezield, umgestaltet zoals Beuys dat noemt als hij zijn erweiterte Kunstbegriff probeert te beschrijven met daarbij de opwekkende maar ook uitdagende gedachte dat ieder mens een kunstenaar is...

Je ziet het ook in de natuur: het zaad verdwijnt als de plant kiemt, de knop barst open voor de bloem, de bloem verwelkt voor de vrucht. Maar in mezelf merk ik een hang naar het oude vertrouw­de, ik zie met elkaar de vernieuwingspogingen en de oude groe­ven, ik merk ook het zoekende als we ons met de toekomst bezig houden. Is er een richtinggevende impuls voor de komende eeuw? Is de toekomst volledig open? Dat is dus afhankelijk van wat wij waarnemen, denken, bezinnen, aanvoelen, durven en doen. Los van de groeven en het oude vertrouwde. Met open mind, open hart en open wil.

Ik kwam op het beeld dat we als vereniging ook een scholingsweg gaan. Dat we voorwaarden moeten scheppen om toekomstig te worden, ons moeten voorbereiden, onze schaduwen aankijken en meditatieve gesprekken leren voeren om iets van toekom­stinspiratie te kunnen ontvangen. Maar ook om op de weg van het doen in de samenleving te durven handelen, om intuïties te durven toestaan zonder precies te weten wat het goede is op dit moment. En steeds daarvan te blijven leren metamorfoseren.

Clarine Campagne