Mens en Kosmos, 100 jaar Rudolf Steiner. En nu?

23 april, 2025

Verslag van Jelka Jungslager van de manifestatie op 30 maart 2025 in Amersfoort.

Zelden voelde ik me zo intiem verbonden met de persoon Rudolf Steiner. Met zijn gedachtengoed zeker, al 50 jaar. De bd-landbouw, de vrijeschool en de Natuurlijke Kraamzorg vormen de rode draad in mijn leven. Maar met de man zelf ... nee, daar had ik niet zoveel mee.

Ik hoorde gister ook het woord, waardoor dat komt. Imprudentie, noemde Hans Stolp het; voorzichtigheid in acht nemen omtrent de wijze waarop je je presenteert. Je woorden op een goudschaaltje wegen. Bescheiden zijn. Dat deed Rudolf Steiner. Het ging niet om hem en hij moest zich staande houden in de strijd met demonen.

Was 100 jaar imprudent zijn soms lang genoeg om nu tevoorschijn te komen? Voelde ik daardoor gedurende de dag zijn aanwezigheid, zijn regie?

Niet alleen leek die door de manifestatie in de Flint te stralen, maar ook door de  persoonlijke gebeurtenissen deze dag. Zijn sterfdag bij nieuwe maan.

Alles liep anders dan gepland en daardoor gebeuren de dingen. Heel intuïtief had ik een paar maanden geleden mijn “moedergroep” voorgesteld samen de voorstelling op 30 maart te bezoeken om een impuls te geven aan onze antroposofische kern. In de dagen voor het event haakten de dames één voor één af, waardoor ik de kaartjes kon schenken aan mijn twee beste vrienden, die ruimte hadden in hun agenda om ad hoc dit cadeau te ontvangen.

Door wonderschone toevalligheden (valtoeligheden) reeg zich de dag aaneen. Die begon met een ontmoeting op het perron in Amsterdam-Zuid met een oud studiegroep-genoot. Trillend van de Parkinson, maar met ogen die straalden als blauwe sterren bleek zij ook op weg naar Amersfoort. Wij reisden samen verder en het was zo’n dag dat op het afgesproken station, waar de vrienden zich bij ons zouden voegen, de deuren van de trein zich openden precies op de plek waar zij stonden.

De inleiding van Hans Stolp, bij de nieuwe uitgave van Mijn Levensweg, had speciaal mijn aandacht getrokken. Ik wilde hem graag persoonlijk iets zeggen. Een compliment maken. De Flint is groot en tot op de balkons gevuld met antroposofen, die hun harten eenvoudig konden openen door de liefdevolle woorden van Stolp. Ook Pim Blomaard sprak gloedvol, uit het hoofd of was het uit het hart? De toon was gezet en werd crescendo door Raoul Boesten, die de zaal het achtergrondkoor liet vormen voor de vier zangers die het podium betraden. De voorstelling begon.

Opwinding voelde ik, bij het betoog van Désanne van Brederode over ons denken over ons denken. En dat is geen typefout. En die opwinding bleef. Door de combinatie van kunstvormen. In het boekje las ik achteraf dat er niet alleen geweldige acteurs, actrices, een euritmiste, of moet ik zeggen dè euritmiste, muzikanten en schilders voor ons optraden, maar ook circusartiesten, die als engelen tussen hemel en aarde bewogen.

Voor de pauze in één samenhangend toneelbeeld, waaruit de inhoud over ons werd uitgestrooid. Na de pauze in de vorm van monologen van drie vrouwen uit het leven Rudolf Steiner. Heel mooi en compleet. En dat terwijl op de achtergrond, op steigers, aan een negen meter hoog kunstwerk werk geschilderd. Wat een ontroering maakte zich van mij meester, toen het als slotstuk naar voren gereden werd en in het licht kwam te staan: de Mensheidsrepresentant.

Het was of het gordijn voor de geestelijke wereld werd opengetrokken. Wow!

Woorden zijn te traag om de samenhang, de verwondering en de dankbaarheid die ik voel uit te drukken. Natuurlijk liep ik Hans Stolp tegen het lijf in het gangpad en kon hem, ondanks het gedrang zeggen dat ik het zo goed van hem vind dat hij te horen is op podcasts van hippe nieuwe media. Bij Tim Douwsma en Ferdinand van de Neut brengt hij antroposofie onder de aandacht van duizenden zoekers en volgers. Zijn reactie op mijn compliment: “Ja, hier weet iedereen het al, maar daar is het nieuws!”

Toen ik thuis kwam lag daar de krant die wij lezen op tafel. Niet Motief maar De Andere Krant. Een onafhankelijke wereldse krant, met daarin een heel katern gewijd aan 100 jaar Rudolf Steiner en een interview met foto van Johanna Priester. Ik ken haar niet, maar werd in de pauze in Amersfoort, uit alle honderden mensen die er waren, aan haar voorgesteld, door een oud-collega uit de kraamzorg…

Rudolf Steiner, zijn zachte kant, leerde ik vandaag kennen. Hij gaf zelf antwoord op de vraag van de Manifestatie. En nu? Antroposofie heeft alles in huis waar de wereld naar snakt. Sta open voor nieuwe wegen, dan vinden ze jou.

Laten we vertrouwen, aanpakken samen met nieuwe generaties, kunst in nieuwe verschijningsvormen ontwikkelen en het ‘niet weten’ cultiveren. Je kunt alles dansen wat je voelt, op het voelen komt het aan; kunst is ons menselijk kapitaal. Dit is mijn verhaal, schrijft Gia van den Akker, in het boekje bij deze dag.

Hear hear!