Motief van Chiara Tinselboer

Een lichtje aansteken in het donker

Op de basisschool wist Chiara Tinselboer (38) al dat ze psycho­loog wilde worden. Thuis werd er veel gereflecteerd op emoties en gedrag; dat vond ze zo interessant dat ze er haar beroep van wilde maken. Nadat ze jarenlang bij de antroposofische instel­ling Lievegoed werkte, is ze nu werkzaam in de reguliere ggz (geestelijke gezondheidszorg). Soms komt haar antroposofische kennis daar nog goed van pas.

Tekst en beeld: Cisly Burcksen

“Volgens mijn moeder was ik een echt antroposofisch kind: wat ze in antroposofische boeken las over hoe een kind zich zou moe­ten ontwikkelen, klopte precies bij mij,” vertelt Chiara. Ze groei­de op in een antroposofisch gezin en doorliep de onderbouw van de vrijeschool. Omdat ze in haar studie aan de UvA de extra laag van de antroposofie erg miste, zocht ze als basispsycholoog heel gericht naar een antroposofische werkplek. Oorspronkelijk koos ze voor kinder- en jeugdpsychologie, maar ontdekte dat ze toch het liefste met volwassenen werkt. “Met kinderen werk je indirect, via tekenen of spelen bijvoorbeeld. Ik merkte dat ik het werken met de ouders leuker vond omdat je dan echt op een bepaald niveau met elkaar in gesprek kunt gaan. Daarom heb ik de overstap gemaakt naar volwassenen,” legt ze uit. Ze ging aan de slag bij Lievegoed en toen daar een opleidingsplek vrijkwam, werkte ze zich op tot GZ-psycholoog.

Totaalpakket

Inmiddels werkt ze in twee reguliere ggz-instellingen in Amster­dam en Leiden. Gevraagd naar belangrijke verschillen tussen de reguliere en antroposofische zorg, noemt Chiara de multidisci­plinaire en holistische manier van werken. “Bij antroposofische artsen en psychiaters is heel veel kennis over hoe psychisch lij­den met het fysieke lichaam kan samenhangen en omgekeerd. Denk aan stress die in je lijf gaat vastzitten bijvoorbeeld. Het multidisciplinaire werd bij Lievegoed duidelijk zichtbaar in de dagbehandeling; cliënten kregen niet alleen gesprekken, maar ook bijvoorbeeld vaktherapie, euritmie of ritmische massages. Daarnaast werkten ze in de keuken, in de tuin of in de verzorging van de ruimtes. Zo werd er aan hoofd, hart én handen gewerkt – een waardevol totaalpakket.” Wel ziet ze dat het verschil tussen reguliere en antroposofische zorg in de loop der jaren kleiner geworden is: “In de reguliere zorg is het veel gangbaarder gewor­den om op een holistische manier naar patiënten te kijken. Dus de kennis die al 100 jaar binnen de antroposofie bestaat, dringt daar nu ook door. Ik kan daar wel cynisch van worden. Als kind groeide ik op met scheve blikken van buitenstaanders ten aan­zien van mijn antroposofische opvoeding, en nu is het ineens normaal. Maar ja, eigenlijk is het inderdaad een mooie ontwik­keling dat er nu een breder draagvlak voor is.”

Opgave

Hoewel Chiara merkt dat ze in de reguliere ggz haar antroposofi­sche bagage nog maar weinig bewust inzet, heeft ze nog wel veel aan haar kennis over temperamenten. “Als iemand bijvoorbeeld vaak sombere periodes heeft, vraag ik me af of daar niet een melancholisch temperament onder zit. Als dat zo is, hoort zoiets gewoon een beetje bij je. Heel oppervlakkig kan ik cliënten daar ook wel wat over uitleggen, zonder dat ik daarbij antroposofische termen gebruik.” Dat hangt samen met haar visie op gezondheid, die ze ook nog altijd meeneemt vanuit de antroposofie. “Veel din­gen die in de reguliere zorg worden gezien als een probleem dat weggemaakt moet worden met medicatie of therapie, zie ik als onderdeel van een ontwikkelingsproces. Je staat voor een opga­ve waaraan je je kunt ontwikkelen. Als je dat kunt inzien, kan dat veel kracht geven. Het mooie aan mijn werk vind ik dat ik daarin een stuk kan meegaan met iemand. Alsof je naast iemand staat in het donker en diegene weet even niet waarheen, en dat je dan een lichtje kunt aansteken zodat de ander de weg weer kan vin­den. Ik kan het niet voor een ander oplossen en dat is ook niet de bedoeling, maar ik kan iemand wel op weg helpen. Ik vind het heel bijzonder dat mensen me daarin toelaten en vertrouwen.”

Dit artikel verscheen in Motief 271 van april 2023