Motief van Jurian Manche

Samen het leven verzorgen

Op Kraaybeekerhof ondersteunt een groep vrijwilligers het werk op het landgoed op uiteenlopende manieren: van het zaai­klaar maken van het land tot het verzorgen van de schapen of meewerken aan de bereiding van preparaten. In de winter is er minder te doen op het land, en dat geeft ruimte om met elkaar de landbouwcursus van Rudolf Steiner te lezen. Jurian Manche (40) is een van de vrijwilligers die aanhaakte bij de leesgroep. Hij is ‘op ontdekkingstocht in de wereld van de bd-landbouw’.

Tekst: Cisly Burcksen
Beeld: Iris Heuvelink

Jurian werkt sinds een jaar mee op Kraaybeekerhof en is daar­naast vrijwilliger op De Stadsakker in Veenendaal, een biologi­sche moestuin waar groenten worden verbouwd voor de Voed­selbank. “Het is echt mooi wat daar gebeurt, maar hun manier van werken paste onvoldoende bij mij,” legt hij uit. “Ik zocht meer structuur en toen ik op een van mijn vele fietstochten van Veenendaal naar Utrecht langs Kraaybeekerhof fietste, ben ik eens gaan informeren of ik daar aan de slag kon.” Mede door het contact met mensen uit alle leeftijdscategorieën voelde hij zich er meteen op zijn plek. “Er komen regelmatig kinderen van vrijescholen uit de buurt om op het land te werken. De mensen die je hier treft zijn heel divers.” Dat sluit goed aan bij zijn wens om meer met mensen te werken en niet meer achter beeld­schermen te zitten.

Innerlijke ruimte

Het werken in de landbouw is voor Jurian een nieuwe start na een periode waarin hij zich steeds meer afsloot. Dat kwam door gebeurtenissen uit zijn jeugd, zoals de scheiding van zijn ouders, trauma’s in zijn familie en de invloed die het schoolsysteem op hem had. “Tot aan de vierde klas zat ik op de vrijeschool, maar toen mijn ouders gingen scheiden kon dat niet meer. We verhuisden en ik heb in totaal op vijf verschillende basisscho­len gezeten. Tot dan toe was ik een speels en open kind, maar gaandeweg ben ik dat kwijtgeraakt,” vertelt hij. “In onze gefrag­menteerde samenleving zie ik hoe iedereen zelf blijft zitten met zijn problemen. Ook in mijn eigen familie is dat een vastgeroest patroon. Het kostte me jaren om dat in mezelf te doorbreken.” Door het werk op Kraaybeekerhof voelt hij weer innerlijke ruim­te tot creativiteit. Ook doet hij hier veel kennis op over bijvoor­beeld composthopen, het bodemleven en micro-organismen. Veel aspecten van de landbouwcursus spreken hem aan, maar toch valt het bestuderen ervan niet altijd mee: “Ik moet vaak even op me laten inwerken wat ik lees. Sommige dingen zijn moeilijk te bevatten, bijvoorbeeld de connectie met de kosmos en de planeten. Ik kan er wel inkomen dat die er is, maar ik zie het nog niet helemaal. In de leesgroep bespreken we ook wat we denken en voelen bij de teksten, dat geeft wel meer inzicht.”

Gemeenschap

Helemaal onbekend met de biodynamische landbouw was Jurian niet toen hij op Kraaybeekerhof begon. Van een oom die onder meer bij ecologische proeftuin De Kleine Aarde werkte, erfde hij stapels oude tijdschriften en wat hij daarin las, was aanlei­ding om bij zijn huis een moestuin te starten. Op den duur zou hij hier graag zijn werk van maken. In welke vorm precies weet hij nog niet, maar de antroposofie is daarbij wel een inspiratie­bron: “Antroposofie is voor mij met jong en oud samen voor het leven zorgen in plaats van langs elkaar heen leven. Zo kunnen we beter voor de aarde en voor het geestelijke leven zorgen.” Het inspireert hem om te zien hoe tuinmannen Dave en Jasper en alle vrijwilligers op Kraaybeekerhof bezig zijn. Ook hoorde hij er over twee jongens die in Epe een zelfoogsttuin hebben opge­richt. Zo’n tuin met een hele gemeenschap eromheen, dat zou hij zelf ook wel willen. “Maar ik verwacht niets van de toekomst. Ik probeer vooral te luisteren naar mijn innerlijke wezen; dat stuurt me een betere kant op dan mijn intellect. Ik doe gewoon m’n best en zolang ik vooruitkom is dat al heel wat.”

Dit artikel verscheen in Motief 270 van maart 2023